Vandaag was ik al voor 6.40 uur op pad en dat alles te maken met de snurker van een kamer naast mij die mijn nachtrust tamelijk verstoord heeft (maar dat hoort erbij, zeker?) waardoor ik blij was te kunnen vertrekken.
Er was een redelijk stuk door een donker bis, maar mijn powerbank heeft gelukkig ook een krachtig licht.
Het was absoluut mooi om onderweg de zon te zien opkomen!
Verderdoor nog eens een prachtig kerkje (al was het hier vooral de toren met de klokken) en de voordracht hier zo typische begraafplaatsen.
Natuur en kleine dorpjes en kerkjes bleven elkaar afwisselen, net zoals klimmen en dan weer dalen.
En toen kreeg ik, totaal nog niet verwacht op dit punt, de Antlantische Oceaan in beeld. Ik kreeg een instant geluksgevoel!
Wie dacht dat het klimmen nu wel voorbij zou zijn, was toch mis, maar ik passeerde daarbij wel een voormalig kloostergebouw met bijhorende kerkje en verderop alweer een ander kerkje.
Na nog een laatste klim was het nu echt eindelijk verder afdalen.
En toen kon ik de golven van de Antlantische Oceaan niet alleen zien maar ook nog eens horen. Een rustgevend geluid!
Ik trok naar dezelfde albergue als drie jaar geleden omdat die me toen erg goed bevallen was. Toen ik mijn blogpagina van drie jaar geleden aan de eigenaars liet zien, werd ik zelfs door beiden spontaan omhelst, wat een lieve mensen toch!
En ja hoor, opnieuw een ´diploma´ verdiend, deze keer de Muxíana.
Na mijn avondeten werd het tijd om naar het klooster te gaan kijken.
Op deze site is trouwens ook het nulpunt van de route en een monument ter herinnering aan de olieramp die hier plaatsvond in 2002.
En toen volgde er een prachtige zonsondergang om een mooie dag en mooie tocht te beëindigen!
