Van Porto naar Vila Chã

Gisteren vlot met bus, trein, vliegtuig en metro tot in de Albergue in Porto geraakt. Dankzij oorstopjes niet al te veel last gehad van snurkende mensen maar toch af en toe wakker geweest en om 6 uur lokale tijd (maar dat is dus 7 uur in België) was het zowat gedaan met slapen. Rustig ontbeten en dan met de rugzak op pad, op zoek naar de kathedraal, zo'n 2,5 km verderop, waar het echte startpunt van de Camino Portugues ligt. En ondertussen wat toeristische kiekjes gemaakt natuurlijk.

Vanaf de kathedraal kan je kiezen om de Camino Central te starten, de binnenlandse route zeg maar, en de Camino da Costa die na een paar stapdagen bij Vila de Condo bij de kust uitkomt. Voor het begin kan je echter ook nog kiezen voor de Senda Litoral die je uit Porto wegleidt langs de rivier Fouro en je zo meteen naar de kust brengt. En dat was mijn plan: Sendo Litoral en net voor Vila de Condo naar de Camino Central.

Vlak voor de kathedraal trof ik Lisa aan, een Duitse vrouw van 29 jaar, afkomstig uit Berlijn, die net als ik alleen op pad was. We besloten al snel om samen te stappen vandaag en ons tempo was zowat hetzelfde, wat natuurlijk ook meetelt.

We genoten onderweg van de mooie kustlijn, zonnig weer en helaas ook wat wind op.

En zo zijn we uiteindelijk met ons tweetjes aangekomen in Vila Chã, war een kleine 3 km verder dan wat ik eerst in gedachten had. De sporthorloge van Lisa gaf een afstand van 28,5 km aan (en ik had er voor de kathedraal ook al wat afgelegd), dus hoog tijd om de voetjes te laten rusten, te wassen, te gaan eten en op tijd naar bed. Maar de 6 stempels zijn binnen!

Maar nu is het bedtijd!

Over schelpen en andere rituelen...

Ik heb gisteren mijn laatste werkdag voor deze meimaand geklopt en aan mijn collega's in het gebouw enkele kleine Sint-Jacobsschelpen achtergelaten. Sommige collega's wisten niet waarom ik die symbolische schelp uitdeelde, dus misschien past hier wel een woordje uitleg over enkele typische caminobegrippen?

De tocht naar Compostela kent een reeks rituelen, waarvan er al velen eeuwenoud zijn.

Het symbool van de pelgrim op weg naar Compostela is de St-Jacobsschelp. De schelp wordt dikwijls aan de rugzak bevestigd of rond de hals gedragen. Vroeger was de schelp ook een teken om zich als pelgrim herkenbaar te maken tegenover rovers, bij pelgrims werd namelijk niets te halen. 

In de Middeleeuwen ontstonden er langs de pelgrimspaden St-Jacobshospitalen, St-Jacobsheiligdommen en St-Jacobskerken. De pelgrims hadden een geloofsbrief bij zich en een stempelboekje waarop ze in deze gelegenheden telkens een stempel lieten aanbrengen.

Tegenwoordig behoren de geloofsbrief (of credencial) en het stempelboekje nog tot de basisuitrusting van elke pelgrim. Zo kan je in elke gemeente een stempel gaan vragen bij de pastoor, gendarmerie, de post, hotel, gemeentehuis enz. De geloofsbrief wordt voorgelegd bij overnachting in een refugio en overal waar het nodig is om zich als pelgrim kenbaar te maken.

De aankomst in Compostela kent ook een mooi ritueel. Als je aan de hand van je stempelboekje kan bewijzen dat je de laatste 100 km gestapt hebt of 300 km gefietst hebt bekom je een zogeheten “Compostela”. Dit is een officieel certificaat, een bewijs voor de afgelegde tocht. 

Je dient wel te verklaren dat je de tocht ondernam vanuit godsdienstige of spirituele redenen. Sportieve redenen worden niet aanvaard voor het verkrijgen van een Compostela. Hmmm, zou mijn 50e verjaardag die ik tijdens mijn tocht zal vieren spiritueel genoeg zijn? 

Vroeger diende de Compostela als bewijs van de afgelegde tocht die de strafbedevaarders bij hun terugkeer konden voorleggen aan de kerkelijke of burgerlijke autoriteiten.

Pelgrims op weg naar Compostela begroeten elkaar met ‘Buen Camino’ of  vertaald ‘Goede Tocht’ !