Nog even terug naar Santiago de Compostela...

Deze ochtend om 6.45 uur de bus genomen van Muxía naar Santiago. Eigenlijk toch wel leuk om hier nogmaals te passeren. Zo voel ik me nog steeds pelgrim vandaag.

En deze keer had ik de kans om de Pelgrimsmis in het Engels bij te wonen.

Het was echt een heel gemoedelijke mis, waarbij iedereen ook zijn naam, thuisland en gedane camino vertelde en ook persoonlijke gedachten kon uitspreken indien gewenst. Best wel bijzonder op deze manier! Er werd ook gesproken over dankbaarheid en dat gevoel heb ik zeker ook! Ik ben zo dankbaar voor:

• de prachtige tocht om nooit meer te vergeten
• de mooie natuur
• de talloze toffe babbels onderweg met minstens 20 andere nationaliteit (en toch geen enkele Belg gezien) 
• de leuke verjaardagswensen
• het feit dat Dons operatie goed verlopen is
• de vele fluitende vogels onderweg
• het genieten op een terrasje
• de voeten die het al die tijd hebben volgehouden en na de eerste blaren standhielden
• de prachtig blauwe zee
• de vele vriendelijke alberguehouders
• het feit dat het gesnurk in de albergues meestal wel meeviel
• de mooie rustgevende golven
• het feit dat ik haast geen regen heb gehad en er alleszins nooit nat van ben geworden
• de prachtige zonsondergangen aan Cabo Finisterre en Muxía
• ...

Na de mis nog terug even binnengesprongen in de Huiskamer van de Lage Landen. 

Daarna de sfeer opgesnover aan de kathedraal en daarna terug naar het busstation voor de bus naar Porto. En dan morgen het vliegtuig huiswaarts. 

Dit was het dan, mijn camino-avontuur helemaal in mijn eentje maar nooit alleen onderweg.

Buen Camino!

En tot slot van Lires naar Muxía

Vandaag de laatste dag gestapt. Beetje raar gevoel wel, maar het is goed geweest zo. Naar huis terugkeren voelt ook goed!

Maar goed, na een ontbijtje klaar om de laatste keer te vertrekken omstreeks 9.15 uur voor de laatste 16 km van deze pelgrimstocht van drie weken. Onderweg verrassend weinig zicht op zee tot net voor Muxia. Wel veel windmolens op de heuveltoppen gepasseerd.

Maar zodra Muxia in zicht kwam, was de zee er uiteraard weer in volle glorie!

De albergue die ik er vandaag heb uitgepikt is echt top, met zelfs gratis eten!

Nadat de innerlijke mens zijn portie had gehad, tijd om nog een 'diploma' af te halen. Tadaa, hier is mijn muxiana:

En nu het pelgrimswandelen erop zit, tijd om de toerist uit te hangen. Het is hier prachtig! 

En ook medereiziger Neel kreeg een prachtig strategisch plaatsje om van al dat moois te kunnen genieten!

En zo zat Neel dus ook op de eerste rij voor dit mooi slot van de dag en slot van de camino!

Van Finisterre naar Lires

Ook vandaag slechts een korte afstand, dus eerst lekker ontbeten in de zeer gezellige en huiselijke albergue La Espiral.

Uiteindelijk ben ik pas vertrokken om 10.30 uur. Zo gezellig was het er. En ik had bijna wat voor... De avond voordien had ik een sleutel van de albergue meegekregen om terug binnen te kunnen na de zonsondergang. Had ik toch eerst mijn eigen huissleutel teruggegeven, zeg! Gelukkig net voor ik vertrok ontdekt dat ik de verkeerde had teruggegeven!

Onderweg kreeg ik zelfs een fluitconcert van een vogeltje!

Ook vandaag veel zee, maar ook de nodige natuur te zien.

En om te kunnen genieten van een Gallisch biertje op een zonnig terras met zicht op zee nam ik een paar km voor het einde met veel plezier een iets langere weg. Genieten!

Na dit leuke oponthoud was het langs een zeearm (was het een rivier?) kwam ik aan in het rustige maar mooie Lires.

Tot mijn plezier zag ik hier ook weer Leendert en Deliana terug die nu van Muxia naar Finisterre op weg zijn. Ze hadden intussen ook een Canadees vrouw als gezelschap en met zijn vieren genoten we van een lekker avondmaal.

Van Cee naar het 'einde van de wereld'

Vandaag deed ik alles traag: later begonnen, meer en langer gestopt, trager gewandeld,... Volgens mijn credencial schreef Kahil Gibran:

Schildpadden kunnen meer vertellen over de weg dan hazen.'

Ik kon het me vandaag dan ook wel permitteren omdat het ook maar zo'n 15 km was.

Deze ochtend had de vrouw van de albergue wat jazzmuziek opgezet tijdens het opruimen en toen ook Dave Brubeck de revue passeerde met een nummer dat we bij Jubile zingen, heb ik haar een paar nummers van ons koor alsook een van de nummers van de projecten van In Koor laten horen en ze werd er heel erg emotioneel van met tranen en al, zo mooi vond ze het! En toen ik haar als afscheid nog een van de kleine glaasjes bier cadeau gaf, kreeg ik een oprechte en hartverwarmende knuffel van haat. Geluk kan toch in kleine dingen zitten hé? Blij dat ik haar dag zo mooi kon laten starten...

Enfin, om 9.30 uur was ik uiteindelijk na het muzikale intermezzo dan toch klaar om eraan te beginnen.

Het was vandaag wel wat minder weer, beetje miezerig, maar hey., ik kan echt niet klagen want echt nat werd ik niet en dit miezertje is het eerste waar ik inloop sinds Porto!

En toen het even dreigde wat meer te druppen, heb ik me even neergezet met een theetje. Geen enkele haast vandaag hé?

Het grootste deel van de wandeldag was de zee wel ergens in zicht.

En zo kwam ik dus aan in Finisterre oftewel het einde van de wereld.

Ik zette me eerst ergens op een terrasje om wat te drinken, maar de bediening liet er totaal te wensen over. Een medepelgrim daarentegen haalde voor mij een wijnglas en deelde zijn fles rode wijn met me. We klonken dus ook op de Camino! En voila, mijn tweede 'diploma' van mijn wandelavontuur is binnen: de fisteriana.

Deze avond na een douche en avondeten de tweede wandeling gedaan en wel naar Cabo Finisterre. Zo kwam ik toch nog boven de 20 km vandaag.

Daarboven kwam ik aan bij de 0 km-paal van de Camino Finisterre.

Even rondkijken aan de vuurtoren (en ik ben zot van vuurtorens!) en dan wachten op de zonsondergang. En was me dat prachtig zeg!!!